Back to the Press Kit page

Click to learn more about What A Scene, the new live CD from the Charlie Morris Band.

Charlie Morris Band, What A Scene!

Rootstime

September 12, 2008

Een Zwitserse bluesband: ik moet eerlijk zijn, mijn verwachting lagen op voorhand niet erg hoog. Toen ik echter de cd in de lader had gemikt, kreeg ik al dadelijk een aangename verrassing. "Can't Do Nothing" was om te beginnen al niet de twaalf maten blues die ik verwachtte. Dit was lekkere rootsmuziek, zoals we dat gewoon zijn van the Rhythm Kings, je kent ze wel, dat hobbyclubje van Rolling Stone Bill Wyman. "Swamp Hoe" gaat verder in dezelfde lijn en is zo mogelijk nog beter. Er wordt sterk gemusiceerd door dit viertal, het grootste gedeelte van deze cd is eigen materiaal, enkel "Too Many Bad Habits" van Johnny Nicholas en "Champagne & Reefer" van Muddy Waters zijn covers. "Can't Stop Cleaning" is reeds de tweede song waar gitarist en frontman Charlie Morris, van Amerikaanse afkomst, laat horen hoe sterk hij op gitaar is en hij demonstreert hier zijn vingervlugge techniek à la Albert Lee. Deze live opname is hun vierde release en werd opgenomen tijdens het Montreux jazz festival. Hun bezetting is al die jaren onveranderd gebleven. In feite sinds Charlie naar Zwitserland verhuisde en zijn eerste cd met de froep opnam. Markus Baumer is een meester op de piano, en de ritme sectie van David Clarke en Marco Jeanrenaud is superstrak en Charlies uitstekende gitaarwerk hoeft geen verdere aanbevelingen, alles valt mooi samen tot een hecht geheel. Hun muziek werd door de Zwitserse vakpers al omschreven als "De brug tussen blues en singer songwriter muziek" en ik zou de term "bluesy roots" gebruiken om 'm te typeren. De langzame bezwerende slidegeluiden in "Ramblin' Blues" of het jam-band achtige, funky "Can't help m'sef", het zijn allebei voorbeelden van hoeveel diversiteit er binnen de muziek van Charlie Morris Band schuilt. Ik zal deze een plaatsje geven op mijn "bovenste plank", vlak in de buurt van mijn cd speler, want ik heb zo 't idee dat ik er nog veel ga naar terug grijpen. Zo zie je maar, vooroordelen zijn nooit goed, "don't judge a book by it's cover" is hier een beroemde bluestitel die in dit geval de lading dekt. Charlie, Marcus, David en Marco: hatts off,… chapeau! Een van beiden zullen jullie wel begrijpen... (RON)